Koh Phi Phi

Donderdag 27 februari. Vandaag geen ferry, maar een lokale boot die ons naar het bounty-eiland Koh Phi Phi Don vaart. Koh Phi Phi is een nationaal park van 6 eilanden in het zuiden van Thailand in de provincie Krabi. Koh Phi Phi Don is het grootste van de 6 eilanden (7km²) en is het enige eiland met permanente bewoners en waar toeristen mogen verblijven. De andere eilanden zijn alleen overdag te bezoeken. Koh Phi Phi Don werd zwaar getroffen door de tsunami op tweede kerstdag 2004. Hoge vloedgolven van 6 meter verwoestten de gebouwen en ontwortelden de bomen. Maar liefst 2000 mensen vonden de dood in de kolkende watermassa. In de maanden daarna kwamen duizenden vrijwilligers naar het eiland om puin te ruimen, waarna met de opbouw gestart kon worden. Tegenwoordig zijn de meeste sporen van de tsunami uitgewist maar wordt er nog met man en macht gewerkt om de resterende schade te herbouwen. Na anderhalf uur varen naderen we de kust van het eiland, en zien we, dat we dat onze boot niet de enige is die aan wil leggen. Het wemelt er van de grote en kleine boten. Irma en jan die bijna 30 jaar geleden hier zijn geweest herkennen het amper terug. Waar toen alleen palmbomen en hutjes waren is het een aaneenschakeling van resorts en restaurants en shops. Gelukkig geconcentreerd rondom de pier waar wij eventjes lopen vanaf zitten. Op de pier staan de taxichauffeurs al enthousiast te zwaaien met de naambordjes van de hotels en proberen luidkeels de gasten te verzamelen. Voordat we de pier verlaten betalen we 20 Bath per persoon, dit ter behoudt van het eiland. Al snel komen we erachter dat onze taxi geen busje, maar een langstaartboot is. Op het eiland komen nauwelijks auto’s en is het vervoer per fiets, brommer of kar. Samen met een ander Russisch stel gaan we met zijn zessen en de koffers aan boord. De trip naar het resort duurt nog geen 10 minuutjes, en we verbazen ons van de locatie. Aan het strand, met de appartementen met uitzicht op zee; het is net als in de film….We zijn onder de indruk van de locatie en omgeving, het lijkt wel een sprookje! We moeten even de schoenen uit bij het uitstappen want we moeten een stukje door het water, onze koffers gaan op de schouders van toegesnelde kofferboys. In de lobby is het een drukte van jewelste, later blijkt dat er een aantal willen uitchecken en de telefoonverbinding voor connectie met creditkaarten doet het niet dus de mensen moeten cash betalen en dat hebben ze dan weer niet. wij worden met een sapje op een zitje gedropt en een oudere receptioniste, die wel de eigenaar blijkt, regeert met duidelijke taal. Als de orde is wedergekeerd roept ze ons en krijgen we onze kamer sleutel. Met een kleine pick-up- truck gaan we samen met een Franse familie naar de kamer die in een geschakelde villa op palen ligt. Jan en Irma zijn onze directe buren en verder alleenstaande villa's. Blijkt het een geschakelde kamer te zijn met een tussendeur die wel op slot kan. Wel gezellig, kunnen we babbelen op onze veranda. Die is prachtig gemaakt en deels uitzicht op zee. Na installeren gaan we de hele weg naar beneden om te lunchen en aan het strand uit te rusten van de reis. Het is een waar spektakel als de hele baai blijkt leeg te trekken, doordat het eb wordt. Kilometers ver kunnen we lopen en als we niet zo snel zouden verbranden in de daverende hitte hadden we dat ook gedaan maar nu moesten we na een uurtje toch naar de schaduw. Na een verkwikkende douche gaan we het dorpje Ton San Bay verkennen. Eerst 10 minuten lopen naar de receptie van ons resort. Dan over het strand tot het begin van het dorpje waar een wandelpad begint. We slenteren wat tussen de shops en restaurant en slaan een weg in die wat rustiger lijkt. Die komt uit bij de markt voor de lokalen, we kijken onze ogen uit . Superverse vis maar ook veel groenten en fruit en dat voor zo, bergachtig eiland. Via een lange achterafweg,tussen de lokale bevolking in bamboehutjes komen we weer aan het begin van het dorp en verwennen we ons weer met een voetmassage. Dit is wel relaxing maar eigenlijk niet ferm genoeg. De dames kijken ondertussen naar een thaise soap, een soort GTST lijkt het en ze lopen dan ook de gebruikelijke fooi mis.

Dan op zoek naar iets te eten , keuze genoeg maar waar willen we zitten? We treffen Jan en Irma en die zijn tevreden dus wij gaan ook daar, met de voeten in het strandzand en uitzicht op de aangelegde longtailbootjes die overdag de taxi zijn. We eten lekker en wandelen terug naar ons resort. Beneden op ons strand reserveren we voor morgenavond een tafeltje. We eten dan samen met Jan en Irma omdat het de laatste avond samen is. Zij gaan niet mee naar Phuket en vliegen naar huis. Zij kunnen hierdoor een paar uurtjes langer hier op Phi Phi blijven.

Vrijdag 28 februari

Vandaag niets gepland dus op het laatst van het ontbijt naar beneden gelopen. Ik zit al een paar uurtjes op onze heerlijke veranda te lezen en het is echt genieten van de vele geluiden van de dieren en de geuren en kleuren van de bloemen en planten. Bij het ontbijt is het erg druk en dan blijkt weer hoe veel mensen hier van dit paradijsje aan het genieten zijn. Hele gezinnen Russen en Fransen vallen op, hebben wrs al voorjaarsvakantie. Het ontbijt is heerlijk met eindelijk lekker verse donkere mik, lang geleden dat we die geproefd hebben, was in het marriothotel nog in Nederland. Jan en Irma gaan het dorpje verder verkennen wat wij gisteren hebben gedaan en wij gaan wandelend naar Longbeach. Wat het precies is weten we niet maar allerlei richtingsbordjes gaan er naar toe. Na een flinke klauterpartij over natuurlijke paadje, gaan we eerst naar een mooi vieuwpoint waar we de baai prachtig zien liggen en nat van het zweet en trots dat we het gedurfd hebben over de rotsen en hellingen komen we aan bij Long Beach.......... een lang strand dus. Prachtig uitzicht op Phi Phi Ley en er ligt een resort bij. Hier heerlijk gezwommen gerelaxed en geluncht voor de de weg terug nemen weer over de rotsen. Als we enige uren wachten, wordt het eb en is het 15 minuten lopen over de leeg getrokken baai, maar dat is ons te gemakkelijk. De terugweg lopen we als goed geoefende klauteraars en bloedheet zoeken we afkoeling boven in het zwembad van ons resort Hie is bijna niemand, logisch met zo'n schitterend strand voor de deur. Wij kunnen het niet laten en nemen weer een massage het zwemband, want al dat geklauter moet beloond worden. We hebben beiden nu duidelijk een transseksueel als masseur(masseuse). met ferme hand maken ze goed wat gisteren met te weinig aandacht werd gedaan bij die andere salon. We kunnen hierna alleen nog even de airco verdragen en omdat we boven op de heuvel zijn waar ook onze kamer is komen we even op adem en zetten een kopje koffie. Ik begin maar aan het optikken van al onze belevenissen in word, want hier boven hebben we geen goed wifisignaal. Beneden bij

de receptie hebben we het wel maar met een zwak signaal dus kan ik later, als we op Phuket zijn alles in onze reisblog plaatsen hoop ik. Zullen er dan ook weer foto's bij plaatsen, duurt nu hier ook allemaal te lang.
Na nog door het dorpje gewandeld te hebben drinken we onze dagelijkse cocktail in een muziekbar. Hier hoor ik net als we moeten opstappen voor onze afspraak met Irma en Jan iemand een telefoongesprek voeren in eht Limburgs, voor het eerst in 2,5 week dat we weer Limburgs horen, maar een bellend iemand kunnen we niet aanspreken dus waar ze vandaan komen weten we niet.
Het diner op ons strandje bij het hotel is geweldig en erg gezellig. We zitten nie alleen met de voeten in het zand met het is vloed en soms zitten we zelfs met de voeten in de zee. Erg apart en uniek. We nemen afscheid van jan en Irma en gaan de koffers pakken voor vertrek naar onze laatste bestemming morgenvroeg